Ik leek alles voor elkaar te hebben, huisje, boompje, beestje - maar niks bleek minder waar… Ik moet je heel eerlijk bekennen dat ik voor mijn burn-out het type was die zei: 'Een burn-out? Nee, dat zal mij nooit gebeuren!' Ik begreep het ziektebeeld niet zo en dacht dat het meer was voor mensen die echt niet tegen druk, of drukte, konden.
Voor mijn burn-out was ik een echte work a holic, controlefreak, perfectionist en een pleaser. Nee-zeggen kwam niet in mijn woordenboek voor. Ik was jong, ambitieus en werkte in een dynamische wereld vol mogelijkheden. Ik presteerde goed en dacht van een goed salaris, mooie auto en belangrijke baan word ik wel gelukkig. Je kunt geen burn-out krijgen als je van je werk houdt toch? Niks bleek minder waar!
Op een gegeven moment voelde alles als ‘moeten’ en niks gaf mij meer voldoening. Genieten kon ik niet meer. De dagen werden steeds langer en mijn vermoeidheid nam toe. Ik moest van alles van mezelf, niet van de mensen op mij heen. Nee van mezelf!
Ik miste elke vorm van focus of doel, iets waar ik enthousiast van werd in mijn leven. Een wandelend hoofd, zonder verbinding met zijn gevoel. En ik deed niet meer de dingen die belangrijk voor mij waren; ontspannen, tijd doorbrengen met het gezin, omgaan met vrienden, sporten en gezond eten.
Mijn ambitie, verantwoordelijkheidsgevoel, betrokkenheid en perfectionisme hebben me uiteindelijk de das om gedaan. Ik nam niet genoeg tijd voor mezelf, om weer op te laden. Daar kwamen een aantal flinke tegenslagen in mijn privé leven bij en toen kreeg ik de genade-klap in 2018.