Super, dat je op deze bent en meer wil weten over mijn reis. Om je meer te weten te laten komen over mij, hierbij een paar feiten op een rij:
In 2018 kwam ik thuis te zitten met een burn-out en dat heeft mijn leven veranderd. Hoe? Dat lees je hieronder.
Ik leek alles voor elkaar te hebben, huisje, boompje, beestje - maar niks bleek minder waar… Ik moet je heel eerlijk bekennen dat ik voor mijn burn-out het type was die zei: 'Een burn-out? Nee, dat zal mij nooit gebeuren!' Ik begreep het ziektebeeld niet zo en dacht dat het meer was voor mensen die echt niet tegen druk, of drukte, konden.
Voor mijn burn-out was ik een echte work a holic, controlefreak, perfectionist en een pleaser. Nee-zeggen kwam niet in mijn woordenboek voor. Ik was jong, ambitieus en werkte in een dynamische wereld vol mogelijkheden. Ik presteerde goed en dacht van een goed salaris, mooie auto en belangrijke baan word ik wel gelukkig. Je kunt geen burn-out krijgen als je van je werk houdt toch? Niks bleek minder waar!
Op een gegeven moment voelde alles als ‘moeten’ en niks gaf mij meer voldoening. Genieten kon ik niet meer. De dagen werden steeds langer en mijn vermoeidheid nam toe. Ik moest van alles van mezelf, niet van de mensen op mij heen. Nee van mezelf!
Ik miste elke vorm van focus of doel, iets waar ik enthousiast van werd in mijn leven. Een wandelend hoofd, zonder verbinding met zijn gevoel. En ik deed niet meer de dingen die belangrijk voor mij waren; ontspannen, tijd doorbrengen met het gezin, omgaan met vrienden, sporten en gezond eten.
Mijn ambitie, verantwoordelijkheidsgevoel, betrokkenheid en perfectionisme hebben me uiteindelijk de das om gedaan. Ik nam niet genoeg tijd voor mezelf, om weer op te laden. Daar kwamen een aantal flinke tegenslagen in mijn privé leven bij en toen kreeg ik de genade-klap in 2018.
Op een regenachtige maandag in november 2018 knapte er iets bij mij en stortte ik letterlijk in elkaar thuis. Alles was me te veel geworden, ik kreeg een rare waas voor mijn ogen en mijn lichaam zei: “Tot hier en niet verder!” Daar zat ik dan, op mijn 34e thuis met een burn-out.
Mijn patronen: hard werken, over controle over willen houden, perfectionisme, een druk sociaal leven, leven vanuit mijn hoofd (in plaats van luisteren naar mijn gevoel), altijd maar prestatiegericht zijn en geen nee durven zeggen - eiste keihard zijn tol!
Ik deed altijd mijn best om alles in goede banen te leiden en overal controle over te houden. En dat was nu helemaal weg ... Nu snapte ik waar al die hoofdpijn, nekpijn, altijd geïrriteerd zijn en intense moeheid vandaan kwam. Mijn lichaam draaide overuren en daar had het geen zin meer in.
Mijn korte termijn geheugen was overbelast waardoor ik niks kon onthouden. Ik was oververmoeid, kapot, uitgeblust - ik kon niet meer. Ik was overbelast!
Toen bedacht ik me, tot hier en niet verder. Dit kan zo niet langer. En aan dat gevoel gehoor geven was een moeilijke keuze, maar wel een hele belangrijke. Het voelde als een enorme opluchting. Er viel een last van mijn schouders.
De weken daarna bracht ik hele dagen door in bed. Ik sliep veel en tussendoor wandelde ik. Alleen of met mijn zoontje of dochtertje. Er was tijd voor rust en ruimte. Op zoek naar mijn kern; waar had ik behoefte aan?
Ook ging ik met verschillende coaches aan de slag om inzicht te krijgen in mijn angsten, wat mij stress gaf en slechte gewoontes. Mijn manier van leven en de balans tussen gezonde voeding, sporten en ontspanning klopt niet. Een belangrijk inzicht was dat ik beter moest luisteren naar mijn lichaam met de vraag; wat heb ik nu nodig?
Dankzij de coaching-sessies, interventies en oefeningen ging ik steeds meer breken met oude gewoontes. Gewoontes die mij niet verder hielpen. Leren 'nee'-zeggen, ontspannen en dingen doen die mij voldoening geven, waren belangrijk thema's.
Oefenen, balans houden, rust en reflecteren. Ik wilde een Marvin 2.0 worden! Mezelf weer echt leren kennen en inzicht krijgen in wat mij gelukkig maakt. Tijd voor nieuwe goede gewoontes.
En dat is mij nu, grotendeels, gelukt. Ik heb mijn dagen en week nu anders ingedeeld en maak veel meer ruimte voor ontspanning. Met als positief gevolg: een ander resultaat.
Natuurlijk ben ik niet perfect (ben ook maar eens) en mijn herstel is ook met pieken en dalen verlopen. Na een paar maanden kon ik weer een beetje gaan werken en dat bouwde ik langzaam uit naar meerdere dagen. De hoofdpijn kwam nog regelmatig terug. Een duidelijk signaal van mijn lichaam om op te laden.
Tijdens dit proces heb ik ook geleerd om te accepteren. Het accepteren van de situatie, het accepteren van mezelf en het accepteren dat het gaat zoals het gaat. Het gevecht tegen de realiteit win je nooit!
Ik leef nu veel meer naar wat ik belangrijk vindt. Mijn gezin staat op nummer één en dat heb ik ook zo in mijn leven ingericht. Tegenslagen komen nog steeds op mijn pad en die probeer ik anders te bekijken. Meer als levenslessen, want overal zit een les in.
Perfectionisme zit me af en toe nog in de weg, maar het hindert mij niet meer zoals dat het vroeger deed. Als ik voel dat iets belangrijk is, maar er wel angst zit, ga ik het toch doen. Ik heb meer zelfliefde en zelfacceptatie. Ik accepteer mezelf, met al mijn tekortkomingen.