Eén zin die alles kantelde in mijn hoofd. Het was vrijdagavond. Mijn hoofd tolde van de deadlines, vergaderingen en de ochtendrace om de kinderen op tijd op school te krijgen. En daarbovenop dat bekende schuldgevoel: alweer te weinig tijd gehad deze week voor wat echt belangrijk is.
Toen las ik deze quote:
“The meaning of life is just to be alive.” – Alan Watts.
Simpel. Direct. En het voelde alsof iemand de pauzeknop indrukte.
Mijn plek moet ik verdienen
Veel mensen leven alsof er een onzichtbare jury meeschrijft. Pas als je genoeg diploma’s hebt, promoties haalt, een mooi huis koopt en iets ‘bijzonders’ doet, mag je er écht zijn. We jagen een eindpunt na waar het grote geluk zou moeten wachten – maar dat eindpunt schuift steeds op. De pot met goud verdwijnt constant!
Wat als je dat hele spel niet hoeft mee te spelen?
Kijk naar een kat die ligt te soezen in het zonlicht. Geen twijfel, geen prestatiedruk. Ze ís gewoon.
Wij mensen daarentegen vullen onze dagen tot de rand met verplichtingen, afspraken en sociale media. We zoeken bevestiging buiten onszelf, maar vergeten dat we er al zijn. Zonder bewijs, zonder voorwaarden.
Waar ‘ik ben niet goed genoeg’ vandaan komt
Dat gevoel begint vaak vroeg. Een opmerking van een leraar, je ouders die niet trots op je zijn, een vergelijking met een buurjongen die het ‘beter’ deed. Langzaam nestelt zich het idee dat je eerst iets moet bereiken voordat je waardevol bent. Het gevolg? We zien het leven als een race die gewonnen moet worden. Maar in werkelijkheid is er helemaal geen finishlijn.
De een beweegt rustig door het leven, de ander rent alsof er een timer afgaat. Het verschil zit niet in omstandigheden, maar in het verhaal dat je jezelf vertelt.
Jouw waarde zit niet in wat je bereikt, maar in wie je al bent.
Een avond zonder schermen
Onlangs deden we thuis een leuk experiment. Voor het eten de telefoons uit het zicht, in het hoekje van de keuken. Lekker babbelen over de dag in plaats van met onze snufferds in het scherm. Geen snelle vlucht naar schermen, echt even aandacht voor elkaar.
We praatten over allerlei onzinnige dingen – waarom katten altijd aan de verkeerde kant van de deur staan, wat zou je doen op een onbewoond eiland, en hoe lang kan een vogel vliegen zonder te stoppen. Na het eten speelden we een spelletje.
Er werd gelachen, vals gespeeld en slecht tegen verlies gekund. Geen doel, geen planning, geen tijd voor Instagram. Gewoon leven, precies zoals het nu was. Het was heerlijk.
De generatie die vergeet te spelen
Steeds vaker zie ik kinderen die nauwelijks nog buiten spelen zonder telefoon. Ze meten hun waarde af aan likes en views. Noem me oud, ik word ook ouder, maar dit had ik vroeger niet. Ik speelde vroeger veel buiten. Lekker voetballen, vies worden en je moeder boos krijgen, omdat er na 2 weken in het trainingspak al een gat zat. Heerlijk!
Maar dit pure spel zit er niet meer in. De essentie van kind zijn, voordat het serieuze leven begint. Dat leren onze kids niet meer. Sommige betitelen dit zelfs als 'nutteloos'.
Zo ontstaat een generatie die denkt dat geluk pas begint als… je slim genoeg bent, mooi genoeg bent, populair genoeg bent, meer dan 10.000 volgers hebt. Altijd dat ‘als’. Nooit gewoon ‘nu’.
Altijd maar ‘meer'.
We leven in een wereld die verslaafd is aan méér: meer bereiken, meer verdienen, meer doen, meer vrienden, etc. Rust voelt verdacht, stilte voelt ongemakkelijk. Maar ons lichaam doet gewoon wat het altijd heeft gedaan: leven, seconde na seconde, zonder KPI’s of kwartaalcijfers.
We zijn gaan geloven dat succes alleen telt als het zwaar bevochten is. Maar wat als het niet moeilijk hoeft te zijn? Wat als het gewoon prima is?
Kleine daden naar verandering
Je hoeft niet te verhuizen naar een hut in het bos. Begin klein. Hier wat suggesties:
- Ga wandelen zonder je stappen te tellen.
- Ga wandelen zonder muziek of oortjes in.
- Lees een boek omdat je het leuk vindt.
- Doe een dutje midden op de dag, zonder schuldgevoel.
- Staar naar de lucht of de dieren om je heen.
- Ga eens op de dijk zitten en staar voor je uit.
Dit soort momenten zijn als zuurstof voor je ziel.
Het is al goed
Het perfecte moment bestaat al, dat is nu. We zeggen vaak: Als ik dat project afrond… Als ik fitter ben… Als het rustiger wordt… Maar het perfecte moment is er al. Met al je rommel, twijfels, angsten en imperfecties.
Acceptatie is geen passiviteit. Het betekent:
- Weten dat je nu al compleet bent.
- Weten dat je dromen mag hebben, maar je waarde er niet van afhangt.
- Weten dat elk extra moment, elke prestatie of elk compliment puur bonus is.
De les van Alan Watts
Het leven hoef je niet te verdienen. Je hoeft het niet te verklaren. Je hoeft het alleen maar te leven. Klaar. Geen doel, geen prestatie. En hoe voelt dat?
Het leven gaat zoals het gaat: soms chaotisch, soms kalm, soms vreugdevol, soms verdrietig. Maar door alles heen is er die constante: jij die leeft. Jij die ervaart. Jij die er bent.
Je hoeft jezelf niet te bewijzen. Niet bijzonder te zijn. Niet op te vallen. Je hoeft er alleen maar te zijn. Net als jij. Alles wat je zoekt, ben je al. Alles wat je nodig hebt, heb je al. En dat is genoeg.
Probeer dat eens echt te voelen. Want leven is niks anders dan leven. En dat is méér dan genoeg.
